List Drugi.

19.09.12r.

Nowy Jork.

Drogi Justinie.

Właśnie wróciłam ze szkoły, nauczycie dają nam niezłego kopa, kartkówki i sprawdziany diagnozujące, w sumie to już liceum. Kiedy skończę pisać ten list do Ciebie, wezmę się za robienie piętnastu zadań z matematyki. Ale skupmy się na tym co chcę Ci przekazać w tym liście. Może dziś opisze dokładniej swoją przeszłość? Co o tym sądzisz? Tak, raczej nie prędko się dowiem co o tym sądziłeś no ale cóż, mój mózg mówi mi że mam zacząć pisać o przeszłości a więc przenieśmy się w czasie...

Jak już wiesz urodziłam się 16.09.1996 roku w Kolorado, jednak w wieku trzech lat przeprowadziłam się do Nowego Jorku. Moje dzieciństwo było udane, byłam pulchniutką blondyneczką uwielbiającą bawić się lalkami Barbie. Nie chodziłam do przedszkola, mama była bezrobotna i do 1 klasy podstawówki uczyła mnie sama. Na początku szkoły dzieci śmiały się z mojej wagi, i z tego jak przychodzę ubrana do szkoły. pierwszy rok wytrzymałam, w drugiej klasie przyszła pomoc- Zoey. Zoe była szczuplutką murzynką, była miła i tak jak ja kochała lalki Barbie. Szybko się zaprzyjaźniłyśmy. Do klasy chodziłyśmy razem aż przez 6 kolejny lat, tak aż przez 6 lat byłyśmy przyjaciółkami. Dziś? Zoey spoczywa w białej drewnianej trumnie na pobliskim cmentarzu. To były wakacje przed 1 klasą gimnazjum Zoey razem ze swoją mamą pojechały na ostatnie zakupy w ich życiu, kiedy miały już wracać około stu metrów przed domem, na skrzyżowaniu zderzyły się z ciężarówką- zmarły na miejscu. pech chciał że ja wyszłam już po Zoe żeby tylko jak przyjedzie iść na plac zabaw. Widziałam wszystko- nie mogłam spać, nie mogłam pić. Ten widok, zmiażdżony samochód, i martwe ciała które wyrzucone przez przednią szybę spoczywały na granatowej masce samochodu- ten obraz śnił mi się co noc. Nie mogłam w to uwierzyć, dziewczyna która akceptowała we mnie wszystko, bez wyjątków- odeszła. Nie zostawiając po sobie nic. Żyłam bez celu, nie zastanawiając się co dalej. Wpadałam w rutynę dnia codziennego. Mój ból po stracie przyjaciółki zamienił się w niechęć do jedzenia czy picia. Po kilku miesiącach popadłam w anoreksję. Rodzice bali się o mnie, myśleli że to początek końca. Przez kilka następnych miesięcy była w zakładzie dla osób takich jak ja. Nie narzekałam, traktowali mnie bardzo dobrze. I kiedy trafiłam na przepustkę, pojawiłeś się Ty. I kiedy poraz pierwszy usłyszałam ''Hi let's go!'' w piosence One Less Lonley Girl, kiedy zagłębiłam się w Twoją historię przez moją głowę przemknęła myśl ''A może jednak warto żyć, warto mieć marzenia.'' spojrzałąm na swoje kościste nogi. W mgnieniu oka znalazłam siłę żeby wstać na tych słabiutkich nogach. Jak na skrzydłach pognałam do kuchni, wzięłam łyżkę i zaczęłam jeść wczorajsze spaghetti.  Jadłam i jadłam pokonując swój strach, zjadłam wszystko. Kiedy wyszłam z pomieszczenia zobaczyłam płaczących rodziców siedzących na kanapie. Mama podbiegła do mnie i zaczęła całować i przytulać. Wszyscy odzyskaliśmy nadzieję. Po kolejnych miesiącach w klinice, nabrałam ciała i całkowicie wyszłam z choroby. Nie miałam pojęcia jak to możliwe, przecież Ty nigdy nie chorowałeś, i miałeś szczęśliwe dzieciństwo- nie wiem dlaczego akurat Ty. Te trzy lata od 6 klasy podstawówki aż do 8, leciały bardzo szybko. Skupiłam je na nauce, Tobie i tańcu (mojej drugiej [zaraz po niesieniu pomocy] pasji). Minęły szybko zbyt szybko. I tak oto prezentuje się moja historia, nie zaciekawa, taka normalna. Prawda? No cóż, nie każdy ma interesujące życie. A wiesz co jeszcze chcę Ci napisać? Że Cię kocham, to tak na przypomnienie. 

Twoja Alexs.